τεσσαρακοστός

-ή, -ό / τεσσαρακοστός, -ή, -όν, ΝΜΑ, και δωρ. τ. τετρωκοστός, -ά, -όν και ιων. τ. θηλ. τετρηκοστή Α

(τακτικό αριθμτ.)

1. αυτός που σε μια σειρά ή τάξη καταλαμβάνει τη θέση που αντιστοιχεί στον αριθμό σαράντα (α. «αποφοίτησε τεσσαρακοστός» β. «καὶ ἀφικνοῡνται τῇ τεσσαρακοστῇ ἡμέρᾳ», Θουκ.)

2. το θηλ. ως ουσ. η τεσσαρακοστή

βλ. τεσσαρακοστή.

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το τεσσαρακοστό

καθένα από τα σαράντα ίσα τμήματα στα οποία έχει διαιρεθεί ένα όλο

μσν.

(το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ τεσσαρακοστά

εκκλ. λειτουργία που τελείται σαράντα μέρες μετά τον θάνατο ενός προσώπου, τα σαράντα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τεσσαρά-κοντα + κατάλ. τακτικών αριθμτ. -στός (πρβλ. πεντηκο-στός). Ο τ. τετρωκο-στός < τετρώ-κοντα (βλ. λ. τεσσαράκοντα)].